یکی ازعادت های جامعه هزاره که همیشه آزارم میدهد این است که ما همیشه ودر تمام حوادث واتفاقات که قراراست بیفتد"با اینکه از بلای که قرار است برسرمان بیاید اطلاع کافی داریم"ولی صبر میکنیم ومنتظر ضربه وارده میمانیم وزمانیکه که ضربه حریف وارد شد بسته به میزان و وزن ضربه وسنگین ویا سبک بودن آن واینکه به کجای بدن مان برخورد میکند وتا چه میزان دردمان میگیرد، تصمیم به داد وفریاد واعتراض میگیریم!
راهی دوری نمیروم همین ماجرای رای ندادن به دو وزیر هزاره در پارلمان را برای تان مثال میزنم.
در روز شنبه وزمانیکه ۷وزیر توسط جناب کرزی صاحب به پارلمان معرفی شد، این حقیر در فضای مجازی دنبال تحلیل وخبر در این مورد بودم. با کمال تاسف در هیچ سایت ویا وبلاگی هیچ گونه تحلیلی در این مورد نشر نشده بود وتعداد اندکی از خبر گزاری ها تنها به عنوان خبر به آن پرداخته بودند وبس. ودر همان زمان دروبلاگم تذکری دادم لطفا" توجه کنید.
این بی تفاوتی دوحالت داشت.
۱- نویسندگان وتحلیل گران هزاره با توجه بر اینکه میدانستند دونفر شخص معرفی شده از یاران سابق کرزی بوده وتعصب قومی زیادی هم ندارند وانسان های تحصیل کرده ولایقی هم میباشند. بنا براین همه چیز را تمام شده دانسته واین دونفر را به عنوان وزیرانی از نژاد هزاره پزیرفته بودند.
۲-از طرفی دیگر بنا برشواهد ومقالات که بعد از رای نیاوردن وزیران پشنهادی در صفحه ای اینترنت نشرشد، عده ای از تحلیل گران با اینکه میدانستند وآگاه بودند که این دونفر در پارلمان رای نخواهد آورد. بنا بر سابقه شخصی آنها و افراد که در پشت پرده از جنس خود هزارها موافق ومخالف آنها هست، با این حال سرنوشت خود رابه قضا و قدر برادران بزرگتر سپردند ومنتظر ماندند تا ضربه آنها وارد شود. وبعد از فرود آمدن ضربه ودر عالم گیجی ومنگی نیمه بیهوش شروع کردند به داد فریاد و الی آخر... که در صفحات فضای مجازی دیروز شاهد بودیم.
لطفا"چند مطلب برگزیده زیر را بخوانید تا منظور این حقیر رابیشتر درک کنید.
علی احمدراسخ
ماجراهای داود و شکریه و صادق
بیانیه ای حزب وحدت
بیانیه ای مجمع سیاسی راه نو
