تاسیس مدارس مستقل برای مهاجرین افغانستانی مقیم ایران، آری، یانه؟!

تاسیس مدارس مستقل برای مهاجرین افغانستانی مقیم ایران، آری، یانه؟!
اشاره:
در تاریخ ۱۲/۷/ ۱۳۸۹ درپورتال وزارت کشور ایران،خبری کوتاهی به نقل ازخبر گزاری مهر منتشر شد.
در این خبر کوتاه آمده است: حميدرضا حاجي بابايي وزیر آموزش وپرورش گفت: در صورتي كه سياستهاي كلي نظام ايجاب كند و موردي به ما ابلاغ شود اجازه راه اندازي مدرسه ای مستقل براي اتباع افغانی داده مي شود.
مسایل ومشکلات تحصیلی فرزندان مهاجرین افغانستانی در ایران همواره یکی از دغدغه های مسئولان ایرانی وجامعه ای مهاجرافغانستانی مقیم ایران بوده وهست. در 30سال گذشته دانش آموزان مهاجرافغانستانی به طور منظم ومرتب همراه دانش آموزان ایرانی بر سر کلاس های مدرسه حضور یافته ومراحل مختلف تحصیلات خود ازدبستان تا دانشگاه را طی نموده اند. اگرچه در این راه تبعیض ها ونامهربانی های آشکار وپنهان فراوانی که ناشی از همان روحیه ای نژاد پرستی مخصوص ایرانی ها میباشد وجود داشته ودارد، اما با تمام این مشکلات پیدا وپنهان وسنگ اندازی وچوب گذاشتن لای چرخ محصلین مهاجر، آنها توانستند با سخت کوشی،تلاش وکوشیش شخصی خود، راه را در تاریکی بیابند وآنهایکه اهل درس ودرس خواندن بودند وبه اندازه ای وسع خود بخوانند وبیاموزند.
اکنون بعد گذشت ۳۰ سال حضورمهاجرین افغانستانی در ایران دیگر آن روحیه دوستی وبرادری وقربان صدقه رفتن وابوالفضلی وحسین وار فکر کردن در بین مسئولان ایرانی، یاکلا" از بین رفته ویا خیلی کم رنگ شده است وجای خود رابه حساب وکتاب وماشین وتفکر وآینده نگری ناسیونالسیتی داده است.
در چنین وضعیتی زمز مه ای تاسیس مدارس مستقل ویژه ای مهاجرین افغانستانی به گوش میرسد.! حال چرا دولت ایران به این تفکر سیده است خود سئوالی است با علامت بسیار بزرگ! که باید توسط اهل فن بررسی، تجزیه وتحلیل شود.
در این مقاله آنچه که به صورت سئوال در ذهن نگارنده مطرح شده است این است که: آیا تاسیس مدارس ویژه ای مهاجرین افغانستانی: آری ویا نه؟!
برای یافتن پاسخ مناسب باید از سه زاویه مختلف به قضیه نگاه کرد. قابل ذکر است که هرسه این زاویه با هم دیگر مرتبط است فقط جهت نگاه آن متفاوت میباشد.
۱- مصلحت نظام جمهوری اسلامی، چیست؟!
همان طور که وزیر محترم آموزش پرورش ایران فرموده اند ((اگر مصلحت نظام ایجاب کند ودستوری صادر شود ایجازه تاسیس این مدارس مستقل به اتباع افغانی داده خواهد شد)) در اینجا باید ببینیم مصلحت نظام چیست؟ ودر مورد مهاجرین در کجا قرار دارد.
اصل پزیرش اتباع افغانستانی در ایران به عنوان مهاجر ویا آواره بر اساس "مصلحت" نظام جمهوری اسلامی ایران انجام شده است. بعد از اشغال افغانستان توسط اتحاد جماهیرشوروی (سابق) حکومت نو پای اسلامی ایران آغوش خودرا بروی مردم افغانستان باز کرده آنها را به عنوان مهاجر در خاک خود پزیرفت.! یعنی مصلحت در آن زمان ایجاب میکرد که این مردم به عنوان مهاجر پزیرفته شوند وشدند. (این سیاست در مورد مردم افغانستان در مدت ۳۰ سال ادامه دارد که اشاره به تک تک آنها از حوصله این مقاله خارج است) واکنون بعداز گذشت ۳۰سال حضور مهاجرین افغانستانی در ایران، زمزمه جدا کردن مکان تحصیلی دانش آموزان مهاجر افغانستانی، از دانش آموزان ایرانی به گوش میرسد.
در حالت عمومی مصلحت نظام یعنی خوشنامی در کل جهان(مخصوصا" در بین کشورهای اسلامی) سرفرازی، عزت اسلامی، انسان دوستی ومبارزه با قدرت طلبی شرقی وغربی وحمایت از مستضعفان جهان. ودر حالت خصوصی یعنی ایران و ایرانی، وهر آنچه که خوبی،افتخار،ابتکار،خلاقیت،قدرت، صنعت،تکنولوژی ونو آوری است باید مال ایرانی،در خدمت ایرانی ومربوط به ایرانی باشد واین خط قرمز دولت فعلی در ایران است.
حال با چنین تفکری که بر ایران حاکم است، با تاسیس وراه اندازی مدارس ویژه ای مهاجرین وجداسازی دانش آموزان مهاجرین افغانستانی از دانش اموزانی ایرانی چه نفعی نصیب دولت ایران خواهد شد؟! آیا دولت ایران با این کار دنبال افتخاری دیگری در جهان است؟ آیا با تاسیس مدارس ویژه ای مهاجرین به دنبال جلب توجه وکمک های بیشتر بین المللی است؟ ویا واقعا" به فکر عزت اسلامی وحمایت از مستضعفان جهان است؟ ویا در حقیقت با این کار خیلی محترمانه هزاران دانش آموز مهاجر افغانستانی را ازمدارس دولتی ایران اخراج میکند؟!!!
۲- تاسیس مدارس ویژه ای مهاجرین افغانستانی:( آری)
در خوشبینانه ترین وضعیت تاسیس این مدارس به نفع مهاجرین خواهد بود.
تاسیس این مدارس باعث خواهد شد تا دانش آموزان مهاجر احساس آزادی کنند ودر محیطی درس بخوانند که همه از یک جنس هستند ودر دادن نمرات وکار وفعالیت جمعی کسی به دید یک بیگانه به او نگاه نمیکنند وجلوی استعداد های خدادی اورا نمیگیرند.! آنها میتوانند آزادانه حرف بزنند، انتقاد کنند،اظهار نظرکنند بدون اینکه توسط همکلاسی هایش به سخره گرفته شود. آنها میتوانند سرود ملی کشور خود را با صدای بلند بخوانند ودر مورد کشور خود انشا بنویسند وتاریخ کشور خودرا بخوانند وبررسی کنند وپرچم کشور خود را روی تخته سیاه مدرسه نقاشی کنند بدون اینکه به کسی بربخورد وباعث کدورت کسی بشود. آنها زیر نظر معلمان ومدیرانی تعلیم وتربیه خواهند شد که زبان آنهارا میفهمد وفرهنگ آنهارا درک میکنند وبا مشاوران گفتگو خواهند کرد و مشکلات خودرا درمیان خواهند گذاشت که با رفتار آنها احساس بیگانگی نکنند ودست پینه بسته وکمر خمیده پدران آنهارا در نظر بگیرند.
با تاسیس این مدارس دانش آموزان مهاجر میتوانند با دانش آموزان دیگر کشور ها ارتباط برقرار کنند وبا آنها در رابطه با مسایل علم روز به گفتگو بنشینند ودر مسابقات والمپیاد های فرهنگی،ورزشی وعلمی در سراسر جهان شرکت کنند وتوانمندی واستعداد های خدادادی خود رابه رخ جهانیان بکشند وبا آنها ثابت کنند که اگر فرصتی به یک دانش اموز مهاجر داد شود او از بهترین های جهان خواهد بود. چیزی که هم اکنون یک دانش اموز مهاجر حتی خوابش را هم نمیتواند ببیند.
آنها میتوانند از کمک های سازمان های جهانی وبین المللی به راحتی استفاده کنند بدون اینکه این کمک ها از فیلتر کشور میزبان بگذرد ومورد تصفیه قرار گیرد.
ودر بهترین حالت تاسیس این مدارس میتواند آرزوهای دانش آموزان مهاجر را برآورده کند وآنها بعد سالها در یک محیط آزاد درس بخوانند، وباعث شود آنها دنیای اطراف خود را زیبا تر ببینند وبه آینده خودومردم فقیر وبی سواد خود وکشور جنگ زده ودرمانده ای خود امید وار شوند وجهان را قشنگ وزیبا تر ومردمانش را مهربان تر در ذهن خود ترسیم کنند.
۳- تاسیس مدارس ویژه ای مهاجرین افغانستانی(نه)
اگر واقع بین باشیم وبه اقعیت های موجود ورفتار وکردار دولت ایران وتجربه سالهای گذشته زندگی دانش آموزان مهاجر افغانستانی نگاهی بیندازیم به این نتیجه میرسیم که تاسیس این مدارس جز بد بختی بیشتر چیز ی دیگری عاید مهاجرین نخواهد کرد.
با شنیدن خبر تاسیس این مدارس اولین چیزی که به ذهن نگارنده میرسد این است که هدف ار تاسیس این گونه مدارس، محروم کردن دانش اموزان مهاجر از امکانات دولتی وسپردن آنها به مدارس غیر انتفاعی میباشد. در حقیقت دولت ایران به این نتیجه رسیده است که با تاسیس مدارس ویژه ای مهاجرین افغانستانی آنها را به بخش خصوصی واگذار کند. با واگذاری دانش آموزان مهاجر به بخش خصوصی، دولت ایران اهداف زیر را مد نظر دارد.
۱- با تاسیس این مدارس در استانهای که مهاجرین ساکن هستند، کلاس های مدارس دولتی کمی خلوت تر میشود.
۲- هزینه های تحصیلی از دانش آموزان مهاجر غیر اتتفاعی (غیر دولتی) دریافت میشود.
۳- هزینه ای تحصیل در مدارس غیر انتفاعی که هم اکنون بین هشتصد هزار تا دو میلیون تومان(بسته به مناطق تحصیلی) در یک سال میباشد. با دریافت این هزینه ها از مهاجرین افغانستانی، به بهانه ای غیر انتفاعی بودن این مدارس، جلوی انتقادات تمام شخصیت ها ونهاد های بین المللی گرفته میشود.
۴- درخواست کمک های بیشتر از کشور های خارجی برای دانش آموزان مهاجر.
۵- استفاده از مدیران ومعلمان با تحصیلات پائین ودانش وآگاهی کم وبی اطلاع از علم روز در این مدارس.
۶- تبلیغات وسیع در سراسر جهان واستفاده ای ابزاری از وجود چنین مدارس.
نتیجه:
جدا کردن مکان تحصیلی دانش آموزان غیر قانونی است مگر در موارد خاص! موارد خاص درمورد کسی اطلاق میشود که که نتواند با دیگر دانش اموزان همراه شود ویا باعث کندی پیشرفت وعقب ماندن دیگر همکلاسی های خود بشود.
بنا بر شواهد موجود واظهار نظر معلمان، دبیران ومدیران مدارس دولتی ایران، دانش آموزان مهاجر افغانستانی از دبستان تا دانشگاه جز با هوش ترین، با استعداد ترین وسر براه ترینهای مدارس ایران میباشد.
در تمام دنیا ودر کشور های پیشرفته جهان دانش آموزان اعم ازنژاد های سیاه، سفید،زرد،وسرخ در کنار هم درس میخوانند وادامه تحصیل میدهند واکثرکارشناسان بر این عقیده هستند که این روش(اختلاط نژاد ها) در کنار هم در آینده جهان مفید بوده وباعث ایجادتفاهم، اعتماد، صلح دوستی میگردد.
همان طور که در خبر آمده تاسیس این مدارس اگر به مصلحت نظام اسلامی ایران باشد عملی خواهد شد!
نگارنده بر این عقیده است که تاسیس چنین مدارسی به نفع نظام جمهوری اسلامی ایران نخواهد بود وامید وارم مسئولان ایرانی مرتکب چنین اشتباهی نشوند. شاید تاسیس این مدارس وجدا کردن دانش اموزان مهاجر از دانش اموزان ایرانی ودریافت هزینه ای تحصیلی به صورت غیر انتفاعی ومشغول شدن مدیران ومعلمان کم سواد وبی دانش و بلا استفاده در مدارس ایران، در کوتاه مدت مسکنی باشد برای درد های نظام جمهوری اسلامی ایران، اما مطمنا"در دراز مدت نه باعث سر فرازی وعزت اسلامی خواهد بود ونه حمایت از مستضعفین جهان ونه مبارزه با قدرت های شرقی وغربی.